paul-conny-indonesie2018.reismee.nl

Eerste paar dagen

Donderdag 10 mei 2018 

Tot de dag voor vertrek hebben we allebei nog gewerkt, maar goed dat we pas om een uur of één op schiphol hoefden te zijn. In de afgelopen week konden we alle tijd nemen om spulletjes bij elkaar te sprokkelen en in de koffers te doen. Op de dag van vertrek hooguit de laatste dingetjes. Valt het vervolgens toch nog een beetje tegen met hoeveel 'kleinigheidjes' je nog bezig bent; kabeltjes, opladers, oh ja dit en oh ja dat nog... 

Niettemin toch nog aardig relaxed op weg naar schiphol, waar Carmen en Barry, Melanie en Thijs ons al stonden op te wachten. Lief. 

Carmen bood de inloggegevens van haar Storytel abonnement aan, om er onderweg naar te kunnen luisteren. Moet je althans nét diezelfde ochtend hebben besloten om de oortjes voor mobiel en tablet juist niet mee te nemen... Die dan maar na de douane gekocht. De zoveelste. 

We gaan het zien, dit keer met Qatar via Doha naar Jakarta voor de eerste paar dagen  verblijf.  Na de tussenstop schijnen we met een Sri Lankaanse maatschappij verder te vliegen. Zal me benieuwen. Bleek uiteindelijk ook Qatar Airways te zijn. Midden in de nacht warm eten, waarom ook niet, hadden wel weer trek. Bij elkaar 3 warme maaltijden genuttigd.  

In Jakarta aangekomen, wijselijk langs de balie met luidruchtige taxi-aanbieders gelopen om er eentje van bluebird te zoeken; die werken immers met een meter. Bij aankomst bij het hotel wist de chauffeur toch nog meer te vragen nadat-ie gauw de meter op nul had teruggezet. Eerste aanvaring. Ging weliswaar om omgerekend 3,50 euro maar toch. Grappig: vanuit de hotelkamer kijken we uit naar het hotel waar we vier jaar geleden in zaten... 

De tweede aanvaring had Conny met een geldautomaat in een winkelcentrum vlakbij het hotel. Stak ze haar pas in een automaat die helemaal niet voor cash uitbetalen bleek. Er kwam helemaal geen geld uit en evenmin haar bankpas. De automaat bleek zelfs helemaal  vastgelopen. Na heel lang soebatten bij dat ding, drie beveiligers erbij die geen woord Engels spraken  maar wel het gebaar herkenden van de vingers langs de keel  al wijzend naar het vermaledijde apparaat. Een gebrekkig Engelssprekende man was zo vriendelijk om de bank van de automaat te bellen. Te langen leste zou er iemand direct langskomen om de automaat te repareren. ...maar wanneer is direct...? Jam karet natuurlijk, dus toen de beste man met telefoon na een uurtje terugkwam en het ook opgaf, zijn we afgetaaid. Pas is geblokkeerd en we gaan er van uit dat we voor de komende tijd nog voldoende pasjes over hebben. Weten nu ook wat 'non tunai' betekent, stond met grote letters boven de machine: GEEN CASH GELD. Zo leren wij dus in de praktijk Indonesisch.  

 We hebben een restaurantje opgezocht dat we nog van de vorige keer wisten te herinneren en hebben met één heerlijke portie hete rundvleesjes onze buikjes helemaal volgegeten onder het genot van een heerlijke bintang en dat voor 12 euro. 

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!