Netjes op tijd wakker en kalmpjes aan kunnen doen om ons op te maken voor de volgende reisstap. De reservering voor de trein hadden we al gemaakt, nu hooguit naar station Gambir om de tickets te printen en een ontbijtje in een van de tentjes op het station.  

Het appje voor Grab deed het ook nog, en een chauffeur die in de buurt was reageerde vlot. Grappig om te zien hoe zijn  autootje door het drukke verkeer onze kant op kwam. En  verkeerd  reed. En volkomen vastliep in een straatje verderop. Nadat het autootje op het scherm hevig begon te draaien en te keren om vervolgens een poosje onbeweeglijk bleef staan verscheen een berichtje, waar we geen wijs uit konden: iets uit bahasa vertaald met "net als de vorige keer knallen". Wij terug: "??", waarop de chauffeur zich afmeldde, reden: "PECH".... Zeker brokkenpiloot dan. Misschien ook maar beter zo; laat maar.  We kiezen die Bluebird taxi wel die vanaf de overkant het hele tafereel geduldig stond aan te zien. 

Keurig op tijd op het station om de kaartjes voor Bandung te printen, een ontbijtje te nemen (zelfs een stuk goedkoper dan in het hotel en nota bene bij Starbucks!) en richting perron te gaan. Een oud mannetje van het station pakte ongevraagd maar al te bereidwillig onze koffers en was rap om ons naar de juiste wagon en zitplaats te leiden. Ach ja, laten we hem wat geven, 2000 briefje uit m'n broekzak... Nee, hij moest méér: niet 10.000 maar 2x10.000 gebaarde hij. Wij verontwaardigd lachen. Oké, 2000 is vrijwel niks. 10 is meer dan voldoende, maar dat is het! Mopperend schuifelde hij weer weg. 

We hadden gekozen voor business class, in plaats van economy of executive. Viel toch nog tegen: heel korte zittinkjes en doorgezakte zachte bankjes. Je zit voortdurend scheef, zakkend naar het midden van het bankje. Zo kennelijk hebben de business mensen hier ook nog hele korte beentjes. Zo zouden die 3 uur en 3 kwartier nog een opgave worden; gelukkig vloog de tijd voorbij. Onderweg namelijk heel mooie uitzichten gezien, hoe verder we de achterbuurten van Jakarta achter ons lieten, hoe beter het werd. Vooral waar de trein al slingerend de bergen in ging was het uitzicht prachtig. Ook het station van Bandung maakte een relaxte indruk, eenmaal van de perrons -zonder opdringerige kruiers- en zelfs  live muziek. 

Helaas, nog niet fatsoenlijk de stationshal uitgelopen, begon het feest van een zich aanklampende chauffeur opnieuw. De man was van 75 gezakt naar 50.000 (€3,50) voor het ritje naar ons hotel. Onderweg terloops gevraagd hoeveel hij zou rekenen voor een rit naar Pangandaran; hij vroeg met z'n 1.200.000 veel te veel. Geen meter verder dus met die kerel, we pakken overmorgen voor 560.000 opnieuw de trein.  

Mocht je denken dat het hier rustiger was dan Jakarta, dan heb je het mis. Een écht onophoudelijke stroom van verkeer trekt aan het hotel voorbij. Wat blijkt: hotel blijkt aan een megadrukke winkelstraat te liggen die wijds bekend staat als 'the place to be'. Over een lengte van een kilometer of zo, is over de weg heen een soort brug gebouwd, tjokvol met kraampjes met letterlijke klerenzooi! Aan weerzijden van de straat uitsluitend winkels met: nog méér klerenzooi! Aan het eind van die brug een chaos met lukraak geparkeerde -noem het rustig neergesmeten- touringcars, schuin, dwars op inritten... krankzinnig! 

Conny was afgegaan op de vermelding 'aan gezellige winkelstraat'. Degene die dát geschreven heeft, zal Amsterdam op koningsdag vast ook als een rustig uitje beschrijven! 

We zagen er al tegenop om opnieuw naar het station te gaan om kaartjes te reserveren voor de trein overmorgen. Wat blijkt? Je kunt dat hier in gewoon in de supermarkt doen, op een terminal die daar speciaal voor bedoeld is. En je reservering gewoon aan de kassa betalen. Hoe handig.  

Gauw gegeten in een goor uitziend tentje in de buurt, het eten smaakte er niettemin prima. Morgen gaan we weer op stap naar Dago Pakar, twee naar zeggen heel mooie natuurparken niet ver hier vandaan.