Zondag 12 mei

's Ochtends met een flink ontbijt in het hotel begonnen. Flink, ook omdat het best duur was en we bovendien behoorlijk hongerig en dorstig waren. We hadden ons voorgenomen om met de bus naar Taman Mini Indonesia te gaan. Een groot park waarin een permanente tentoonstelling van vrijwel alle eilanden en bijbehorende culturen van Indonesië. Annex pretpark. Het ligt ten oosten van Jakarta en volgens de kaart een kilometer of 26 van ons vandaan. Om er met de bus te komen leek nog best zo eenvoudig, 2 keer overstappen. Van de vorige keer wisten we nog dat je ook hier een OV kaart kunt kopen voor weinig geld en waar je met z'n tweetjes op kunt reizen. Natuurlijk gelijk gevraagd waar we precies moesten overstappen en ook dat leek tamelijk duidelijk.

Tot het er op aan kwam: van het laatstgenoemde overstappunt Ciwang bleken er 3 te zijn met verschillende toevoegingen. We waren dus braaf blijven zitten tot de bus gewoon niet meer verder ging. Moesten twee haltes terug. Niet eens zo'n probleem dus, evenmin het minibusje dat we konden bemachtigen die ons voor een drol naar het park bracht, een paar kilometer verderop.

Rezahad de avond tevoren opgemerkt dat Indonesiërs lui zijn: ze willen overal met de auto naar toe. En dat bleek niet gelogen: het hele park was vergeven van de auto's. En brommers. En fietsen. De laatste twee werden vóór de ingang van het park per uur voor veel geld verhuurd. Aan buitenlanders voor buitensporig veel meer dan de officiële verhuurprijzen die binnen het park werden gehanteerd. Dit lijkt wel iets typisch Indonesisch: als je ook maar ergens komt waar toeristen komen, staat men bij het allereerste aankomstpunt te trappelen om je zoveel mogelijk geld afhandig te maken. Op het vliegveld, voor de ingang van een park of bezienswaardigheid... Altijd aan voorbijlopen en vooral heel hard lachen om hun prijzen.

Er liep een kabelbaantje over het park, daar zijn we eerst maar even in gegaan, konden we tenminste van boven al een idee krijgen waar we naar toe wilden gaan. De benauwde hitte van het kleine cabinetje eenmaal getrotseerd, besloten we dat we wel konden gaan lopen. Op de grond bleek het niet veel beter en dat park bleek toch best verrekte groot. Die vent met z'n fietsen had daar dus niets van gelogen: alleen al op en neer moet het toch echt een kilometer of tien zijn geweest.

Per eiland zijn er typische traditionele huizen nagebouwd, bij de meesten echter was de binnenkant 'modern'. Jammer genoeg kon je niet van de ene naar de volgende gaan, bij ze allemaal moest je weer terug naar de weg om overreden te kunnen worden door een niet aflatende stroom van auto's en brommers. Er was weliswaar een voetpad, maar dat werd voornamelijk als parkeerplaats beschouwd. Indonesiërs lopen namelijk liever niet, hadden we gisteren al vanRezabegrepen.

Vanuit de gondel had Conny een koepelvormig vogelverblijf gespot, waar ze graag naar toe wilde. En natuurlijk bevond dat zich vrijwel aan het uiteinde van het park. Een hele sjouw verder bleek het tamelijk triest: gefrustreerde ara's, neushoornvogels en diverse roofvogels zaten afgezonderd in een voliëre van hooguit 10 kuub. Wel in prima conditie, maar wat een treurnis... We vonden ook nog een kooi waar de deur van open was, maar de vogel was gevlogen. Geen idee welke vogel het was, maar we hopen dat-ie een stuk gelukkiger is.

Het liep tegen sluitingstijd van het park en we moesten het hele eind nog terug. Met gezwinde pas dan maar en uiteindelijk na de uitgang een bus ingesprongen die ons weer naar de laatste halte bracht. Samengepakt met wat leek op een voltallige basisschool...

Na een korte douche in het hotel weer afgetaaid naar een chinees restaurantje en weer heerlijk gegeten. DieBintangsgaan er erg vlot in na zo n dag! Nu afgepeigerd.