We hebben het geweten met het voorgenomen uitstapje hoor, opnieuw een dag om niet licht te vergeten. Opnieuw het Grab appje gebruikt voor het ritje naar Dago Pakar. De chauffeur stond voor we het wisten al voor onze neus en we konden gelijk weg. Verwachtingsvol de heuvels in rond Bandung, het ging hoger en hoger. Maar waar hij dacht waar we naar toe moesten bleek een duur resort met die naam. Dat Grab werkt op zich prima, maar dit is al de tweede keer dat de chauffeur maar een greep doet naar de bestemming. What's in a name. Had de precieze naam in m'n telefoon staan en de man wist ons alsnog op het juiste punt af te zetten, gelukkig niet heel erg veel verder.

Het natuurgebied Dago Pakar bestaat uit twee parken, we zijn het park Taman Hutan Raya binnengegaan. Het begon met een goed onderhouden breed pad dat je steeds verder het bos invoerde, onderweg met regelmaat kleine warongs met drinken en versnaperingen. Helaas waren de plattegrondjes op, en moesten we het doen met een paar grote borden aan het begin van het park om ongeveer te bepalen waar we waren. Op een zeker punt kwamen we bij de zogeheten "Dutch Caves", een van oorsprong natuurlijk grottenstelsel dat door de Nederlanders ooit is omgebouwd tot een bunker. In 1942 is het geheel in handen gevallen van de Japanners die er vervolgens gevangenen in stopten. Een gids voerde ons tegen voooraf afgesproken prijs in rond. Aan de achterzijde bleek ook een uitgang die op een pad uitkwam, leidend naar een waterval. Weliswaar een langere route dan die, die we eigenlijk volgden, maar mooier. En of hij even mocht vangen voor het gidsen en het gebruik van zijn zaklampje. Was vervolgens niet blij met de vooraf afgesproken prijs. Tja, waar maar je afspraken voor, nietwaar?

Het pad was een stuk smaller en liep slingerend steeds dieper het bos in en begon gaandeweg meer en meer te stijgen langs een steile helling. Zo af en toe passeerden we nog wat warungs, maar hoe verder we kwamen, hoe minder vaak er nog mensen waren die er iets verkochten. Ook de kwaliteit van het pad holde omlaag, zo'n beetje evenredig met de mate waarin we steeds verder omhoog klommen. Ook het aantal mensen dat redelijk fris naar beneden liep was drastisch gezakt naar nul.

En wij maar doorstappen, het zweet flink los, zo af en toe even rusten bij een verlaten warung om te genieten van al het moois om ons heen. Beneden in het dal het geruis van een stroomversnelling, vogels in de verte en het continue getjirp van de insecten overal. Waterstroompjes zo uit de bergwand... Zo heerlijk...

Een zijpad leidde naar een kleine waterkrachtcentrale die onderin het dal in de stroom was gebouwd. Het water stond erg laag en de hoeveelheid afval dat door de stroom was meegenomen was goed te zien, schrikbarend!

Teruggekeerd naar het hoger gelegen pad gingen we maar weer verder. Er leek maar geen eind aan te komen, we klommen en klommen... Tot we bij de ingang van het park uitkwamen. Maar dan wel die van het àndere, Taman Wisata Maribaya! Zo kennelijk, bij die grot hebben we de routes gekruist en bij elkaar toch een kilometertje of 8 gelopen, voornamelijk omhóóg.

En dié ingang bevindt zich in the middle of nowhere, hoe nu terug naar Bandung..?

Er stonden een paar mannetjes die duidelijk met verbaasde mensen als wij ervaring hadden, zo verbluft moeten we althans hebben gekeken. Wetend dat we ver uit de koers waren, gaven ze aan dat het dichtstbijzijnde punt waarvan een ankot naar Bandung rijdt, in een dorpje is dat zo'n 5 kilometer verderop ligt. En dat ze ons wel even achterop de brommer willen nemen. Voor 150.000. En da's rijkelijk veel: dat kreeg die Grab chauffeurniet eens voor een heel wat grotere afstand! Voor 100.000 en dat voor allebei. Na wat aarzeling gingen ze akkoord. Zo van achterop het brommertje leken het wel meer dan die 5 kilometer. Midden in 't een of ander dorp, eveneens met complete verkeerschaos, werden we afgezet. De ankot die naar het treinstation zou rijden, stond verderop. En da's dan 150.000 graag, mogen we even vangen? Ja ammehoela, je bent zonet met minder akkoord gegaan! We drukten ze met een beslist gebaar de afgesproken 100.000 in de hand en met een welgemeend terimah kasi naar het autootje gelopen, pfff!

De ankot bracht ons weer tot vlakbij het hotel. Voor nog veel minder. Onderweg werden we tot twee keer toe verrast door jongelui, die instapten op een moment dat de ankot even stilstond, gewapend met muziekinstrumenten (al dan niet zelf gemaakt) hun muziek ten gehore brachten. Een oudere heer duwde Conny een muntstuk van 500 ruphia (ongeveer 3,5 eurocent) in handen, geef maar dan gaan ze weer weg, hebben we weer rust, moet hij gedacht hebben.

Hoe heerlijk was een grote Bintang geweest! Maar ja, met de Ramadan die net begonnen is, wordt dát voorlopig niet meer geschonken.

Ter toelichting: ankots zijn in Indonesië veelal rode, lichtblauwe of witte kleine minibusjes die een vaste route op en neer rijden. Je kunt op een willekeurig punt instappen en meerijden, er zit toch geen zijdeurtje in. Gewoon instappen en op een van de zijbankjes neerploffen, iedereen schuift wel op. En vol is vol. De meeste busjes zijn ver voorbij hun houdbaarheidsdatum en lijken met kunstgrepen rijdend gehouden te worden. Achterin ontbreekt het dan verder ook van enig comfort, je hebt geluk als de schuifraampjes open kunnen. Je betaalt zo'n 10.000 per persoon per rit, dat komt neer op 60 eurocent.