's Ochtends toch nog half uurtje verslapen, dus gauwgauw opgefrist en spulletjes gepakt. We moesten nog uitchecken en vervoer naar het station zien te regelen. Dat ging opnieuw prima met Grab, dus eerder dan we zelf hadden kunnen bedenken waren we al op het station om de kaartjes te laten printen. Tijd zat.

Neergestreken bij koffietentje op station. Terwijl Conny koffie en broodje bestelde, Paul naar wc. Bleek achter een gebedsruimte dus schoenen moesten uit. Ik maakte me al op voor de nodige smerigheid, maar alles was brandschoon en vooral kletsnat. En uiteraard hurktoilet met mandi, een ware uitdaging als je een lange broek aan hebt. Na de nodige acrobatische toeren toch een hele opluchting.?

Conny zat inmiddels aan de koffie en sandwiches. Gemakshalve maar hetzelfde besteld, kreeg dus ook twee sandwiches ..met pindakaas! Niet weg te kauwen - hoe komt ze erbij!

Bij een tweede kop koffie begroette de jongen achter de counter Conny met 'goedemorgen!'. Bleek dat hij een Hollandse oma had en een paar woordjes Nederlands sprak. Hij zou wel even wat muziek voor ons opzetten. Niet veel later schalde Wieteke van Dort met "Hallo, Bandung" door de zaak en de stationshal, de jongen glunderend achter de counter. Zelfs Anneke Gröhnloh liet ook nog van zich horen, het leek wel even op de Pasar Malam in Den Haag, rare omgekeerde wereld! Conny moest toch ook maar even naar het toilet. Twijfel wel/niet (ze wil haar schoenen niet uit), maar de nood was hoog. Waar Paul eerder teruggefloten werd met zijn schoenen, sneakte Conny snel de toilet in met haar schoentjes aan: ikke buitenlander, ikke niet weten.

Het is goed te merken dat men extra alert is op ellende. Voor de ingang van stations en in de aankomsthallen zijn politie en veikigheidsdiensten heel erg zichtbaar aanwezig. Tot nu toe werden voor de toegang naar de perrons de kaartjes gecontroleerd onder overleggen van paspoorten. Nu werden ook de koffers gescand. Alles gaat overigens uiterst vriendelijk, niks geen grimmigheid.

Onderweg met de trein naar Banjar gleden heel veel fraaie uitzichten voorbij, de meest mooie rijstvelden met palmbomen trokken aan ons voorbij. Het is opvallend hoe netjes de bermen direct langs het spoor zijn. Hooguit in de kleinere plaatsen waar de trein doorheen gaat zie je hooguit een beetje zwerfafval, het staat niet in verhouding in de grote steden. Ook hier het toilet bezocht en jawel ook hier een hurktoilet. Geloof me, hier plassen en richten is een ware opgave in een trein die heen en weer hobbelt. En ook hier werd aangegeven geen schoenen en de gedachte 'ikke niet weten, ikke buitenlander'. Now way dat ik op zo'n toilet ga met blote voeten.Al moet gezegd voor een treintoilet zag het er netjes uit.

Aangekomen op Banjar komen we op een leeg terrein voor het station. Tja, hoe nu verder naar Pangandaran? Er zou een bus rijden, maar geen enkele te bekennen, laat staan enige indicatie van een halte of iets dergelijks. Voordat we weer terug naar het loket in het station kunnen omnavraag te doen worden we aangeschoten door een betjak mannetje. Maakt duidelijk dat de busterminal 3 kilometer verderop is. En dat hij en zijn maatje ons wel willen brengen. Met een schuine blik naar onze koffers voor bij elkaar 100.000. En onze blik: voor drie kilometer?? Dat meen je niet, da's echt veel te veel! Vijftig, voor allebei! Intussen kwam een Indonesisch stel met koffer voorbij, ze vielen ten prooi aan een derde betjak verderop. Ik zag ze dezelfde discussie aangaan; ze besloten te lopen, mij veel te warm. Wij alsnog terug naar het loketje. Jongedame achter het glas was niet bereidwillig buitenlanders te bedienen, liet ze in gebrekkig Engels weten en ging stoïcijns op haar schermpje turen.. Huh?

Er schoot ons gelukkig een jongeman van het station te hulp. Ja, de busterminal is 3 kilometer verder en ja, die betjaks waren de enige mogelijkheid om er te komen. Maar, met een brede glimlach en een knipoog, meer dan 60k mag het niet kosten hoor! Ah. Zat ik toch niet te ver vanaf met mijn verontwaardigde bod van 50k. En 60 werd het.

Het viel de betjakrijders kennelijk niet mee, ze moesten heuvel op. We werden links en rechts ingehaald (zelfs door een voetganger!), die van mij viel steeds verder terug zodat die van Conny 2x moest wachten. Nog voordat er een busterminal in zicht kwam, stond daar een ankot voor Pangadaran. De heren betjakrijders lieten het gelijk voor gezien. De bus zou zeker pas over een uur vertrekken, en deze kon gelijk op weg. Hadden wij wel oren naar, dus ingestapt. Eenmaal op weg wisten we alleen niet wat erger was geweest. Ruim twee uur gehobbeldebobbel in een goor, lawaaiig en knetterheet busje was een weinig lichte overgang van die relaxte trein... Ook deze chauffeur had geen clou waar we precies moesten zijn, voor het laatste stukje riep hij hulp in van een kennelijke bekende die hij langs de straat trof. Deze man was op zijn beurt uiteraard weer niet te beroerd zijn diensten aan te bieden voor de volgende reisstap naar Yogyakarta. Voor uiteraard opnieuw een godsvermogen. We hebben voor vrijdag maar opnieuw treintickets besteld. Veel goedkoper, veel relaxter. Alleen iemand vinden die ons dan terug kan brengen naar Banjar.

In het hotel aangekomen, werden we door de hoteleigenaar dolblij verwelkomd. Gratis thee, geperste sapjes, pisang goreng, gefrituurde cassave... Hij bleef maar meer aandragen en elke keer dat-ie langskwam riep hij breed lachend "...Lèkkèèèrrrr...!" Ja, dat viel niet te ontkennen.

Ook viel een grote groep mensen op, allemaal met dezelfde zwarte t-shirts met de tekst "diabolo" erop. Op de rug de tekst "be original" en een soort tribal afbeelding. Een aantal van hen zag er vervaarlijk uit, leken wel leden van een motorclub! En een herrie dat ze maakten... De hoteleigenaar gaf aan dat er een bandje was met live muziek. En dat hebben we geweten. De zanger van de band was heel consistent in het nét een halve toon te hoog te zingen bij iedere uithaal. Klonk wel heel erg enthousiast.

Heb de oordopjes die we in het vliegtuig kregen maar ingedaan.