Na een wat onrustige nacht dankzij de in het zwart geklede gasten, werden we gebeld door de receptie. Of we voorafgaand aan het ontbijt wat fruit wilden. Oh ja hoor, tuurlijk. De kamertjes hebben allemaal een klein voorportaaltje met een bankje en tafeltje. Heel gezellig. Er werd een uitgebreide hoeveelheid fruit geserveerd, geperst sap en thee, het tafeltje stond bijna vol. Zó, dat was nog eens een begin van de dag! Nog niet half aan het fruit, werd Het Ontbijt al gebracht. Een flink bord nasi, eentje met mie goreng, gebakken eitjes, vleesjes, thee, nog meer fruit.. adoeh! De tafel was te klein! 

We hebben het ons goed laten smaken en gingen een poos later naar voren. De groep met zwartgeklede mensen was nog meer gegroeid! Huh? Opnieuw maakten de muzikanten van de avond tevoren zich op voor alweer een optreden. Ik besloot een van de mensen uit de groep voorzichtig aan te spreken. Bleek het hele gezelschap, inclusief het bandje, van Hotel Central Jakarta afkomstig te zijn. Een mannetje of veertig. Ze waren op vakantie, het is Ramadan en daarom rustige tijd. De Manager Entertainment had besloten zijn halve (!) staf voor vier dagen op vakantie mee te nemen, inclusief bandje én chef kok. Ze hebben dus eigenlijk het hotel half overgenomen. Dat verklaarde ook het voloptueuze ontbijt. De manager bleek ook de enthousiaste zanger van gistereravond. De hele club ging vandaag met een grote touringcar op stap, een enkeling bleef achter: voornamelijk de band en de manager. Kon die verder oefenen. 

Of we biertjes lustten. Zonder het antwoord af te wachten, stonden er gelijk vier blikjes voor ons neus. Merk: DIABOLO. Bleek het merk dat ze in het hotel in Jakarta schenken. Vandaar gratis. Oh ja, en sorry voor de luidruchtigheid, maar ja vakantie hè... 

We besloten naar The Green Canyon te gaan. De hoteleigenaar had gisteren al geroepen dat hij dat wel wilde organiseren. Kan met bus en ook met scooter als je wilt. Nou dat laatste leek ons wel wat. Na wat afdingen zou hij twee brommers met gidsen regelen, die waren er dan ook stipt. De rit achterop de brommers was nog best lang maar pakte geweldig uit. Ze kozen een heel mooie route die de bus zeker niet zou hebben genomen. En dan die Green Canyon, Zelden zoiets moois gezien; in een klein praampje stroomopwaarts de rivier op. Hoe verder we kwamen, hoe verder de jungle in. 

Het water kristalhelder en inderdaad turqoise groen. In het voorbijgaan een grote varaan langs de oever gespot, moest zeker een meter lang zijn geweest. Het ging helaas te snel om er een foto van te maken, het beest maakte dat-ie ervandoor ging. Het bootje kon niet meer verder, door een grote rotspartij onder een enorme  rotsformatie die als een enorme boog over het water ging. Water stroomde vanuit de rotsen boven ons, langs overhangende planfen en wortels. Het was ronduit betoverend: het zonlicht gefilterd door de begroeiing ver boven ons.. De stroomversnelling rondom... Wat een rust! 

We hadden eigenlijk heel veel geluk: door het begin van de Ramadan waren er vrijwel geen bezoekers en hadden we deze plek voor ons alleen. 

De route terug voerde over een hangbrug, gemaakt met staaldraden maar waarvan het brugdek van gevlochten bamboe was gemaakt. Er kon één brommer tegelijk over. Wij besloten af te stappen en te voet over te steken. Heel bijzonder zoals alles deinde en veerde bij iedere stap. Het uitzicht midden op de brug was trouwens ook alweer zo mooi.. 

We reden door een vissersdorpje waar ook kweekvijvers voor garnalen waren gemaakt. Deze bevinden zich in brak water, het overgangsgebied tussen zoet rivierwater en zoutwater van de zee. Toevallig passeerden we een koel-vrachtautootje dat net beladen werd met de opbrengst uit een van de vijvers die op dat moment werd 'geoogst'. Enorme garnalen van een  cm of 7, zo groot schijnen ze binnen 10 maanden te groeien. Het viel me trouwens op dat het slib uit de leeggepompte vijvers helemaal niet eens stonk. Eventjes verder reden we door een mangrovegebied. Naast het feit dat dit het achterliggende gebied beschermt tegen overstromingen en afkalving, biedt het ook bescherming aan jonge vissen. Het is de vissers er alles aan gelegen dit gebied schoon en in ere te houden. Het was in het hele dorp (en omtrek)ook opvallend schoon en ontbrak het geheel aan zwerfvuil. 

Mijn brommerbestuurder koos een korte maar opnieuw erg mooie route terug. Die van Conny mistte de afslag en is jammer genoeg rechtstreeks doorgereden naar het hotel. Daarmee heeft ze een heel stuk gemist met aan de linker zijde verspreide vissershuisjes, visvijvers afgewisseld met kleinschalige rijstvelden; aan de rechterkant lichte begroeiing met direct daarachter uitgestrekts zwarte stranden (lavazand) en de branding van de zee. Adembenemend! 

Teruggekomen bij het hotel zaten daar de mensen uit Jakarta nog steeds. Opnieuw bier en veel lol. Ook met de gids met wie we net hadden afgerekend. Toen de hotelmanager ontdekte dat ik van koken én eten houd, kwam hij prompt met een vol bord met iets heerlijks van dungesneden rundvlees aanzetten. Moest ik proeven! Ja, is pedis, dus voorzichtig. Wauw, was dat heerlijk!! Even later een bordje met keríng, piepkleine gezouten en uitgebakken visjes, eveneens superheet. Maar dit dus van vérse, niet te vergelijken met wat je in Nederland kunt krijgen. Heb ik even zitten smullen zeg! En die arme Conny nam niets; te heet, ofschoon ze echt niet voor een kleintje vervaard is op dat vlak. 

We zijn toch maar ergens anders gaan eten, bij een volkomen verlaten Chinese eettent. Ook zij hadden geen klandizie door de Ramadan. Anders dan twee gasten waar er maar ééntje wat afnam, de andere zat al vol.