De treinreis die we 6 jaar geleden hadden gemist, rechtstreeks van Bandung naar Yogjakarta, hebben we nu dus opgesplitst in twee stukken. Was de vorige keer de trein volgeboekt door de jaarwisseling, nu maar heel weinig reizigers door de Ramadan en de aanslagen in Surabaya. Het stuk vanBanjarnaarYogjawas mooi maar haalde het niet bij het eerste traject. Niettemin een mooie treinreis.

Eenmaal aangekomen in Yogjakarta wachtte een teleurstelling! We kwamen aan in het eerder bezochte hotelletje 1001 Malam, vlakbij het station in Yogja. Het steegje zag er nog steeds zo mooi en gezellig uit, al was er wel een bouwschutting aangebracht met een hoop activiteit daarachter.

Een warm welkom, dat wel, maar er was het nodige veranderd. Het restaurantje aan de overkant van de steeg was dicht. Helemaal verlaten; geen Mi Casa Es Su Casa meer. Hè? Waar is Anto nu gebleven, is hij ermee gestopt? Zo'n beetje het eerste dat we wilden weten en gelijk nagevraagd. De wat oudere man achter de receptie vertelde dat Anto ruim een half jaar geleden zijn restaurant had gesloten, dat de huurperiode was afgelopen en de nieuwe huur naar meer dan het tienvoudige was gestegen. Anto heeft zijn heil elders gezocht en zijn restaurant naar een andere plek in Yogja verplaatst. Goddank! Maar waar is die nieuwe plek dan? Er werd koortsachtig gebeld, heen en weer gelopen in het steegje. Even later kwam hij terug met het goede nieuws: Anto zou over een uurtje komen.

Uurtje laten verscheen een jongen die sterk op Anto leek, het bleek zijn broer die verderop in het steegje bleek te wonen. Natuurlijk kan ik jullie brengen! Met een Grab taxi naar Anto, het werd een warm weerzien. Zijn nieuwe plek aan de jln Pawirotaman, vlak bij het kennelijk zeer bekende ViaVia restaurant, zag er fraai uit.

Het pandje helemaal zelf gerenoveerd en verfraaid, vertelde Anto trots. En: verderop is hij ook een hotelletje begonnen, loopt geweldig! Zijn vrouw/vriendin uit Maleisië was er toevallig ook voor haar maandelijkse bezoek, een heel leuk mens. Anto zag er gelukkig uit. We hebben nog lang zitten kletsen en uiteraard heerlijk zitten eten.

Het buurtje waar we zijn neergestreken kenmerkt zich door heel kleine straatjes tussen het station en Malioboro Street, een populaire winkelstraat in Yogjakarta. Net een klein dorpje in de grote stad; allemaal piepkleine tokootjes, hotelletjes, restaurantjes in oude pandjes. Pal naast ons hotelletje is alles platgegooid en verrijst een groot hotel, net zo eentje die iets verderop is verrezen. Zo'n betonnen kolos van kweenie hoeveel verdiepingen hoog. Wat zonde! Ook het pandje tegenover, waar Anto zijn restaurantje in had, zal tegen de vlakte gaan om plaats te maken voor een nieuw, jawel, Hotel. Weliswaar niet zo groot maar toch. Het authentieke buurtje wordt langzaam maar zeker opgeslokt door nieuwbouw.

Het is gedaan met de rust in 1001 Malam. De landende vliegtuigen scheren er nu laag en pal overheen, zo eens per half uur. De stationsgeluiden inclusief het getoeter van de treinen weerkaatsen tegen de nieuwe betonnen kolos ietsje verderop. Horen en zien vergaan nog net niet. De rustige atmosfeer is bij toeren ver te zoeken, iets waar dit hotelletje ooit naam mee maakte. Eeuwig zonde.

Cecile en Kees arriveren morgen ook in Yogja, we gaan proberen ze te treffen.