Het verblijf vlakbij Maumere is heel relaxed. Een kleinschalig en eenvoudig resort met een hoofdgebouw en een drietal aparte huisjes, een simpel zwembad en dappere pogingen om op het gehele terein een tuin te onderhouden. Niks geen strak gemaaid gras en bloemenperken, maar alles losjes geplant. Juist heel aardig gezicht. En opnieuw slechts één andere gast, een op zich heel aardige jonge Zwitserse vrouw die in haar eentje heel Indonesië 'doet'. Als ze begint te praten, houdt ze alleen niet meer op. Ze heeft een Engels sprekende privé chauffeur geboekt en trekt met hem In drie dagen verder over Flores. Heb met de man te doen.

Terwijl we op de ruime galerij van het hoofdgsbouw ons ontbijtje zaten te eten, kwam een hele schare kleine kindjes het terrein over. In ganzenpas, elk kindje met de handen op de schouders van het kindje ervóór. Zo schattig, en allemaal vrolijk "Hello" roepen. Onder begeleiding van twee nonnen en een kinderjuf slingerden ze door de tuin. De plaatselijke kleuterschool die onder de bomen vlak bij het strand een speel-uurtje hadden.

We hebben de stoute schoenen aangetrokken en zijn met het brommertje van de receptionist naar Maumere gereden. Best een dingetje als je niet gewend bent op zo'n ding te rijden, links verkeer en hier en daar ook nog best druk met ander verkeer. Maar we hebben genoten en het overleefd.

Oorspronkelijk plan was om net boven Maumere naar een traditioneel vissersdorp te gaan. De huizen staan er op palen in het water. De route op het kaartje van het miniresort zag er simpel genoeg uit, maar eenmaal op de brommer bleek een groot verschil tussen een zijstraat en een echte zijstraat. Ook in herkenningspunten op de kaart en die in het echt zaten wat significante verschillen. Met alle bobbels en kuilen en overig linksrijdend verkeer was dat net te veel van het goede om allemaal in de gaten te houden. Een beetje dus maar op de gok gereden. Zelfs ander verkeer ingehaald; we waren bij toeren niet eens de langzaamsten!

Op een gegeven moment reden we recht tegen het verkeer in op een éénrichtingsweg. Geen bord éénrichtingsverkeer, maar wel een onrustbarende hoeveelheid verkeer onze kant op. En verontwaardige gezichten van tegenliggers. Een man op de brommer stopte en gebaarde dat we om moesten rijden. Op een rustiger moment maar gauw omgekeerd. De man was geduldig blijven wachten en na wat praten met handen en voeten reed hij voor ons uit.

We kwamen in de haven van Maumere terecht, Conny stopte de man wat geld toe voor zijn hulp, hij was er blij mee. En wij ook. De drukte in het haventje en grote hoeveelheid mannen die kriskras door elkaar heen liepen, bezweet, stoffig van het cement kwam imponerend over. We begaven ons er niettemin, aanvankelijk wat bedremmeld, tusssen. Men was verrassend vriendelijk. Arbeiders die op de boten zaten te wachten op los- of laadklussen zaten geduldig te wachten en reageerden enthousiast zwaaiend wanneer ik foto's nam.

Zelfs een aantal hoge pieten van de havenpolitie die er toevallig ook waren met filmcamera's en al, een geuniformde man met imponerend veel sterren en strepen op z'n pak, reageerden lachend en zwaaiden vriendelijk toen ik foto's van ze nam.

Er was volop bedrijvigheid: er werden schepen gelost, andere geladen en zelfs eentje ingrijpend gerenoveerd. En allemaal schepen die voor visserij of lokaal transport tussen de eilanden worden gebruikt. Relatief klein en de overgrote meerderheid van hout. Zo werd er een schip gelost met cement uit Sulawesi. De zakken werden door een ploeg mensen één voor één uit het ruim gedragen. Op het dek namen twee mannen de zakken over en in één beweging de vrachtwagen in gejonast waar weer twee anderen ze stapelden. Het was één continue beweging van repeterende bewegingen. Moest toch loeizwaar zijn in de hitte van de volle zon.

Na het -niet eens bedoelde- bezoekje aan de haven weer op het brommertje gesprongen. Na een korte blik op het kaartje in de richting waar de traditionele huizen in het water zouden zijn. Opnieuw speelden de verschillen tussen kaart en werkelijkheid ons parten, de beoogde bestemming hebben we niet gevonden. Tegen de tijd dat de weg toch onmiskenbaar van de kust richting de bergen afboog, besloten we maar om te keren, we hadden beloofd het brommertje op tijd terug te brengen.

Onderweg natuurlijk weer opmerkelijk vormen van vervoer gespot, we stonden in een opstopping achter een vrachtwagentje met niet eerder geziene vracht. Bekijk de bovenstaande foto maar eens goed. Het is hier wel grappig als mensen in het voorbij rijden je al van ver herkennen als buitenlander (misschien ook door mijn rijstijl), en enthousiast "Hey mister" beginnen te roepen. Vooral groepen van schoolkinderen hebben hier een handje van. Bij een betaalautomaat waar we even stopten, bleken jonge kinderen zelfs wat meer, zij het eenvoudig, Engels te spreken. En geen valse schaamte, juist heel onbevangen.

Terug op Badi Sun, heerlijk ontspannen geblazen. Conny eventjes dobberen in het zwembad en schelpjes zoeken langs het strand, en ik weer even de verhalen bijwerken. Wat een serene rust hier...