Tijdens de overnachting in Moni heeft het opnieuw geregend, en niet zo zachtjes. Allang blij dat we er niet voor hadden gekozen om de Kelimutu vulkaan bij zonsopgang al te willen zien. Dan hadden we net als de vorige keer dat we dat bij de Bromo deden, heidens vroeg op moeten staan en in het pikkedonker al vertrekken. Dat leverde toen vooral een aantal mistige foto's op.

We hebben er wijselijk voor gekozen om gewoon overdag te gaan, en rekenden er een beetje op dat het opnieuw niet te druk zou zijn. Een stel dat ook in dezelfde kleine guesthouse verbleef, ging op een brommmertje die kant op. Ze gingen alvast, terwijl wij een pannenkoekje als ontbijt aan het wegwerken waren. Een stel meiden kwam juist weer terug van de vulkaan. Ze waren om 4 uur 's ochtends opgestaan om de vulkaan bij zonsopgang te kunnen zien. Door de regen van vannacht was dat leterlijk de mist in gegaan. Wij blij, dat zou ons dus anders voor een tweede keer zijn overkomen.

Eventjes later dus op stap. De route slingerde weer verder en opnieuw waren de uitzichten weer adembenemend. De weg naar Kelimutu is niet te missen, en eenmaal die ingeslagen ging het rap hoger en hoger de bergen in. Was de omgeving al niet spectaculair genoeg, opnieuw deden de wegwerkzaamheden een extra duit in het zakje. Zo halverwege veranderde de redelijk goede asfaltweg in een glibberige modderhelling. Op een deel van de route wordt de weg ingrijpend herzien en verbreed. Hele stukken worden met grote machines uit de bergelling gegraven die wisselend uit losse rotsblokken, massief steen of uit aarde bestaat. Grote rotsblokken worden ter plaatse verpulverd om elders in opgemetselde muren te verwerken. En dat allemaal langs een enorm steile helling. De auto kwam in een geimproviseerde haarspeldbocht tot stilstand en gleed uit zichzelf schuin zijwaards weer omlaag. Het ding bleek vierwielaandrijving te hebben, maar ook dat mocht niet baten. Het was door de regen van de afgelopen nacht één enorme blubberbende. Er kwam een busje ons tegemoet, bergafwaarts. En die had evenveel moeite om tot stilstand te komen. Na ampel overleg besloten de chauffeur en zijn bijrijder onze auto dan maar met de hand te duwen terwijl Budi een ander plekje zocht om de banden weer grip te laten krijgen. Kan je nagaan, dit was bij daglicht. Hoe zouden die meiden dit vanmorgen moeten hebben gedaan..?

De rest van de weg verliep verder vlekkeloos en niet veel later konden we aan het laatste stuk beginnen dat lopend moet worden afgelegd. We lopen het stel dat eerder hiernaartoe vertrok weer tegen, De modderbaan hadden zij maar lopend genomen.

De Kelimutu vulkaan heeft drie kraters, die gevuld zijn met water. Door de chemische samenstelling zijn twee van de drie felblauw gekleurd. Eens in de zoveel tijd kan een van de twee vulkaanmeren plotsklaps rood kleuren, wanneer opborrelde gassen voor een chemische rectie zorgen. Het derde meer kan soortgelijk van kleur variëren tussen zwart en coca cola bruin. Op het uitkijkpunt bij de eerste vulkaan komt ook een groep uit Maleisië staan. Ze zijn op pad met hun priester. Conny wordt gevraagd 2 foto's van de groep te maken en dan wil de hele groep met haar op de foto. Zo typisch.

Het pad dat naar de uitzichtpunten leidde was mooi, het uitzicht op de kraters was adembenemend. Het derde vulkaanmeer was ...donkergroen. Wat ons betreft, verbleekt de Bromo hierbij. De omgeving van de Bromo is weliswaar onovertroffen, maar heeft zwaar te lijden van het toerisme, waardoor enorm veel troep en opgeklopte drukte. Bij de Kilamutu is de natuur nog de natuur; de rust straalt er vanaf, misschien ook door de kleinschaligheid.

We hebben ruimschoots de tijd genomen om van de vulkaan te genieten, na terugkomst bij de auto, reden we een stukje terug; onderweg waren we een waterval gepasseerd die Budi ook nog even wilde laten zien. Ook hier gold weer: nauwelijks van de weg, bevind je je zo weer in dicht begroeid regenwoud. De waterval, het waren er eigenlijk twee, was op zich mooi, maar bescheiden. De tweede waterval lag iets dieper het bos in, plaatselijke bewoners hebben er met bamboe palen bruggetjes gebouwd die je zigzag over het water naar de waterval leiden. Tegen betaling van een gering bedrag kan je erheen. Erg leuk en best fraai.

Onderweg naar de plaats Ende, hebben we nog een dorpje aangedaan waar men nog in traditionele huizen leeft. Op zich heel mooi en interessant, er was evenwel niemand thuis. Iedereen was, zo werd gezegd, op het land aan het werk. Jammer, had wel zo'n huis van binnen willen bekijken.

Na aankomst in Ende, ingechecked bij een eenvoudig guesthouse, vanavond nog even naar de Pasar Malam, al heb ik de markten al wel een beetje gezien. Lokale markten blijven aan de andere kant toch altijd leuk om er een kijkje te nemen.