Vliegensvlug naar Flores

Ruim op tijd op het vliegveld. Bagage inchecken en op het bijbetalen voor het extra gewicht hadden we al gerekend. Ruimschoots tijd om nog koffie te halen, zelfs voor het bijwerken van de verhalen, schatten we in; nog zeker een uurtje of twee. Het toevoegen van de foto's verliep maar traag en als je daar maar intensief genoeg mee bezig bent, vliegt de tijd vanzelf voorbij. Rielèèèks... Lekker een bak koffie...!

Conny werpt een blik op haar telefoon, hoe laat is het? ? 11.00 uur! Snel! Het vliegtuig vertrekt om 11.25 uur. Rennen naar gate 6, gate is gewijzigd naar 4, weer terug! Hadden ons niet gerealiseerd dat het op Bali weer een uur láter is dan op Java, tja dan gaat die tijd in een keer wel héél ontzettend supersnel. Bij de gate stond al niemand meer, we waren op het nippertje op tijd. Typisch hoor.

Na aankomst op het vliegveld van Maumere op Flores, gelijk doorgegaan naar ons verblijf op 20 minuten afstand. Via een heel klein hobbelig weggetje blijkt het resort te bestaan uit en hoofd- en wat bijgebouwen. Onze kamer -de goedkoopste- zit aan de schaduwzijde van het hoofdgebouw en dat leek ons wel goed ook zo. Erg warm hier. Het strand is niet ver weg, je kunt het tussen de bomen door zo zien liggen.

De receptionist somde gelijk een heel aantal mogellijkheden op voor uitstapjes en tripjes, waar hij wel een driver voor kon regelen. Klonk allemaal heel erg aantrekelijk, maar tamelijk aan de prijs. We zien het eerst even aan. Maar toen hij zei dat-ie vanmiddag naar de markt zou gaan, gelijk toegehapt. Breng dan ook een verse Red Snapper mee, die zou ik vanavond dan graag gegrild op m'n bordje willen! De vis die ze serveren, had hij eerder opgemerkt, komt uit de diepvries...
Eerst maar wat kleins te eten besteld en hete thee. Met het oog op hopelijk heel lekkere vers gegrilde vis en een koele Bintang, moet dat maagje vanavond natuurlijk niet te vol zitten!

Het duurde niet lang eer de eerste tokèh al van zich liet horen.

Na het voortdurende gereis van de afgelopen tijd hebben we vanmiddag ruimschoots de tijd genomen. Heerlijk langs het stille strand geslenterd, genieten van het fraaie uitzicht en vooral de serene rust die hier heerst. Na een lekkere duik in het zwembad even terug naar het strand voor de fabelachtige zonsondergang.

Na het invallen van het donker verzamelen de tikjaks zich massaal om de lampen op de muur. Verderop piept een tokeh al voorzichtig achter een hoge kast vandaan. Hij zal later als het wat rustiger is, vanzelf wel helemaal tevoorschijn komen. Om de dag te besluiten met een heerlijk koel glas Bintang en natuurlijk ...m'n gegrilde visje!

Van Batu waterval en kleurrijk Malang naar dieptrieste vlakte

Harry had aangekondigd 's ochtends al om 6 uur op de stoep te staan. Een bezoekje aan de waterval in de prille ochtend stond op het programma. Batu is een veel rustiger en schonere stad dan Malang en Surabaya, het had iets speciaals om door de nog slaperige en ontwakende stad te rijden. Net buiten de stad waar je gelijk de wilde natuur in rijdt, bevindt zich op een helling van de bergen, een soort natuurpark.

Ook hier een serene rust. Het pad volgend kwamen we uit bij een enorm hoge waterval van tientallen meters hoog, het geruis was al van ver te horen. Naar zeggen zou in deze diepte tussen twee steile bergwanden, een prins van het volk van de Madjapahid, zijn heil hebben gezocht - op de vlucht uit de plaats die we eerder in Trawulan hebben bezocht. Hij zou aan de basis hebben gestaan van de verspreiding van het hindoeïsme op Bali.

Vervolgens naar Malang. Harry wilde ons een buurt in die stad laten zien, die een gedaanteverwisselimg had ondergaan. Een armoedige achterbuurt was er opgeknapt, en hoe! Vlak voor een loeidrukke T-splitsing zette hij z'n auto aan de kant. Schuin oversteken tussen het drukke verkeer door en de brug over. De drukke brug bood aan weerskanten uitzicht op de voormalige achterbuurt, een rivier stroomde er tussendoor.

Alle maar dan ook alle piepkleine huisjes, kriskras door elkaar gebouwd, waren in de meest bonte kleuren geverfd. Van top tot teen. Ook de straten, trapjes en gangetjes ertussendoor: één vrolijk gekleurd geheel. Het ene steegje opgetuigd met bontgekleurde ballen, het andere met opgehangen parapluutjes en echt mooie muurschilderingen.

Werkelijk bij iedere stap val je om van verbazing en verwondering. En overal vriendelijke en opmerkelijk opgeruimde mensen. Zo ook alle steegjes, maar dan letterlijk. Door er alleen al doorheen te lopen wordt je helemaal vrolijk. En dat zal de verf-leverancier ongetwijfeld ook zijn: ieder half jaar wordt alles gecontroleerd en waar nodig van een verse lik verf voorzien. Om door de wijk te kunnen wandelen, betaal je een kleine bijdrage. Hierdoor hebben de mensen een klein beetje inkomsten. Het is een bijzondere manier geweest die Malang heeft gebruikt om de eerdere sloppenwijk aan te pakken. Alle oorspronkelijke bewoners hebben er kunnen blijven, de criminaliteit is er verdwenen en men is trots op de eigen wijk. En dat was te zien!

Op weg naar het vliegveld hebben we nog een tussenstop gemaakt bij een gebied dat we 6 jaar geleden ook al hebben gezien, althans we zijn er destijds omheen gereden. Dit keer een nader kijkje genomen bij Wilajah Porong. Een enorm groot gebied waar in 2006 het boren naar olie flink is misgegaan. Zoek er maar eens naar, op Google Maps. Het is vanuit de ruimte zelfs te zien!

De boorput is oncontroleerbaar gaan spuiten en heeft het omringende gebied overspoeld met een mengsel van hete modder en olie. De nationale oliemaatschappij heeft het geld en/of de middelen niet om het probleem op te lossen. Of hier gewoon geen zin in, het lijkt de overheid ook niet veel uit te maken. Inmiddels zijn er 16 dorpen ontruimd, alle fabrieken, huizen, scholen en landbouwgrond zijn verloren gegaan. Dorpen met inwoneraantallen van tot zo'n 3000 mensen. Tel maar uit, dat moet een volksverhuizing zijn geweest. Tot op de dag van vandaag blijft er een mengsel van olie modder en stoom vrijkomen.

De overheid heeft rond het enorme gebied een twaalf meter hoge dam opgeworpen om de boel letterlijk in te dammen, en het peil blijft maar stijgen. Als noodgreep wordt nu veel vervuild slib geloosd in de nabijgelegen rivier, die als gevolg nu ook helemaal dood is. Langs een drukke doorgaande weg heeft een aantal gedupeerde mensen een improvisorisch uitkijkpunt gemaakt dat op het overstroomde gebied uitkijkt. Na het oversteken van de spoorlijn die pal onder de dijk langsloopt, zijn we naar boven geklauterd. Nog niet halverwege was de zware lucht van met olie doordrenkte modder al duidelijk te ruiken. Eenmaal bovenaan, was het uitzicht ontgoochelend. Zover als het oog reikt is er één uitgestrekte, grijze desolate vlakte van niets dan slik. De continue harde wind die over de vlakte raast, maakt stofwolken van het stuifzand. Op de dijk eromheen rijden grote vrachtwagens die meer zand aanvoeren om de dijk te versterken, van binnenuit, en ook op hun beurt enorme stofwolken opwerpen.

Temidden van dit alles een drietal mannen met brommertjes, die omstandig vertellen dat hun huis daar ergens ooit gestaan heeft, maar verzwolgen door de alsmaar hoger wordende modderbrij. Heel in de verte ineens een grote stoomwolk. Dat is de gewraakte bron, inmiddels zou het gat al meer dan tien meter diep zijn en onophoudelijk hete stoom en olie uitstoten. De mannen verkopen dvd's die de geschiedenis van dit gebied vertellen. Ze zijn huis en haard verloren, hebben geen werk meer en hebben op last van de overheid naar zo'n tien kikometer verderop moeten verhuizen. Diegenen die nog in het gebied wonen, doen dit illegaal of zijn nog in een juridische strijd verwikkeld met de overheid omdat de uitkoopprijs veel te laag is. Het is werkelijk in en in triest. De overheid doet er zoveel mogelijk het zwijgen toe. Het is op z'n zachtst gezegd verbazingwekkend dat er nationaal en internationaal maar weinig of geen aandacht voor is.

Na al deze ellende hebben we een restaurant opgezocht dat nog wél, ondanks de Ramadan, open was. Weer heerlijk gegeten en alvast een voorzetje genomen op een evenueel volgend bezoek. Wie weet, opnieuw over een jaar of vijf, zes. Zien we elkaar dan opnieuw; hoe zal de stand van zaken dan zijn? Voorlopig zal Harry door blijven werken aan het uitbreiden van zijn netwerk hier. Hij zou het mooi vinden als hij met zoveel chauffeurs kan werken, dat het zelf rijden niet meer nodig is. Mooi om te zien hoeveel kansen hij ziet: wijs geworden van de mogelijkheden om ook online te boeken en via de supermarkt je vlucht te betalen (dit was ook voor Harry geheel nieuw), was er maar één van. Hij had snel gezien dat via die weg ook extra korting kan worden toegepast, waar hij gelijk weer marge voor zichzelf in zag. Leuk om te horen dat hij ons als heel goede vrienden ziet en minder als klant. Met ons is het destijds allemaal begonnen en ook Harry kan zich nog heel veel gekke dingen herinneren van toen. Hij moest zes jaar geleden erg zijn best doen om ons op tijd op het vliegtuig te krijgen naar Bali. Ja ook toen een heel gedoe om het vliegtuig. We hebben er tijdens de maaltijd smakelijk om gelachen.
Het afscheid op het vliegveld was warm en hartelijk. We vallen nu weer terug op het af en toe van elkaar vernemen via internet, met name Facebook. De komende tijd zullen er nog heel wat foto's over en weer gaan, en dat is plechtig beloofd.

Nu op naar Denpasar. Daarna zien we wel verder.

Tussenstop op Denpasar, hoezo gecancelled?

Nog even een korte notitie, na aankomst op Denpasar. Onder genot van een heerlijk koele Bintang, eindelijk weer.

Al redelijk gaar, haalden we onze koffers op. Nu we toch op het vliegveld zijn, gelijk maar kijken of we voor morgen een vlucht kunnen krijgen naar Maumare op Flores. We vonden een automaat waarmee een boeking te maken was. En een bereidwillige medewerker van de vliegmaatschappij waar die automaat van was. Het ding accepteerde cash geld en dat kwam aardig uit. De vlucht voor morgen was beschikbaar en met het invullen van de nodige gegevens waren we inmiddels aardig bedreven geraakt, gisteren immers tot wel 4x vruchteloos de procedure doorlopen. En cash betalen leek ons daarom alleen maar een uitkomst.

Bleek dat het uiteindelijke bedrag toch nét iets meer dan we bij ons hadden! Op het scherm was een tellertje zichtbaar dat aangaf dat de resterende tijd om het ding te voeren aan het aflopen was. Nog een kleine 300 seconden! Conny op een drafje naar de geldautomaat. Met nog 30 seconden te gaan kwam ze bezweet weer terug. Jammer dan, het maximale tegoed was die dag al opgesoupeerd, geen geld - dus geen boeking via de automaat. Dan toch maar naar de balie, even verderop.

Het hele verhaal uitgelegd; reeds betaalde maar gecancelde vlucht, daarom zelf rechtstreeks vanaf Surabaya geboekt, en nu willen we morgen naar Flores. De verbaasde reactie van de baliemedewerker: "Gecancelled? Hoezo, geen sprake van; die vlucht gaat gewoon dóór...!" Huh?! "Er zat een tussenstop in en alleen die is gewijzigd..."

Ik boos. Het hele berichtje briesend vertaald. "Dus hebben we voor niks een aparte vlucht geboekt hiernaartoe en moeten we er nóg een doen voor we op Flores zijn..?!" Het mannetje verontschuldigde zich, maar maakt duidelijk dat dat toch écht niet aan de vliegmaatschappij lag. De tussenpartij waar de boeking langs gelopen was, heeft de wijziging in het vluchtschema onterecht als een volledig vervallen vlucht doorgegeven.

Hij maakte op zij state-of-the-art matrixprinter een afdrukje. "Alstublieft. Hiermee kunt u morgen zonder verdere kosten verder reizen, het is gewoon de laatste vlucht uit het oorspronkelijke vluchtschema. Zie het maar als een laatste schakel in de reeks, waarvan hooguit een tussenschakel was gewijzigd. U kunt morgen gewoon instappen hoor". En met een vriendelijk gezicht draaide hij zijn scherm naar ons toe. "Maak maar een foto van mijn scherm als bewijs dat die vlucht gewoon door was gegaan. Om je geld terug te vragen bij die tussenpartij." Wat een opluchting!

Hadden we wel genoeg cash geld gehad, dan waren we hier dus nooit achter gekomen. We hebben vast hulp gehad van daarboven. Als we morgen boven in de lucht zitten zullen we een bedankje doen.

PS
Dat Grab appje bewees opnieuw z'n diensten. Vervoer naar het ter plaatse geregelde hotelletje in de buurt was zo gedaan. Een opdringerige chauffeur vroeg dik twee keer zo veel...

Van Surabaya naar Batu en drie keer geen scheepsrecht

De treinreis gisteren van Yogjakarta naar Surabaya verliep voorspoedig. Geen oponthoud, we raken al aardig geroutineerd met het reizen op deze manier. Bij aankomst stond Harry ons al op te wachten, wat een warm welkom opnieuw! Zes jaar geleden hebben we hem ontmoet als slechtbetaalde chauffeur en in de tussentijd is hij voor zichzelf begonnen. Hij is inmiddels heel succesvol geworden, als zelfstandige chauffeur annex gids annex touroperator. Hij heeft meerdere websites waarmee hij zijn bedrijfje promoot en glimt van trots als hij laat zien dat hij op google altijd bij de eerste drie hits zit als je zoekt naar "tour" of "transport bromo".
Eerst maar naar het hotel dat we hier voor een nachtje hebben geboekt. Een klein maar supermodern ogend geval, strak en clean. Vooral nadruk op dat 'ogend', want bij nader inzien toch behoorlijk smerig. Wat een tegenvaller, maar goed dat dit voor slechts één nachtje was. De uitspanning heet "The Winner Hotel". Het ontbijt bestond uit lauwwarme nasi met een soort kibbeling die duidelijk van de dag tevoren was. Na één stukje beslist terzijde gelegd. Zo'n beetje alleen het gebakken ei was net klaargemaakt. Zo van: wil je nasi van vandaag, dan moet je morgen terugkomen.
Harry kwam ons ophalen en nauwelijks onderweg kreeg Conny al last van haar maag, gauw gestopt bij een benzinepomp zodat ze naar het toilet kon. Ook die hurktoiletten gaan haar steeds gemakkelijker af, we zullen niet op verdere details ingaan. Dat éne stukje kibbeling moet de schuldige zijn geweest, goddank was het ongemak na het toiletbezoek over. Wel bij de eerste de beste supermarkt coca cola gekocht, voor de zekerheid. Wat een loser hotel was dat zeg.

Harry bracht ons naar een museum in Trawulan waar (al sinds 1925) archeologische vondsten worden getoond van een volk dat aan de oorsprong van de Balinese cultuur en en die rond de Bromo heeft gelegen. Dit volk is rond de 13e eeuw uit vrees voor een oorlog met een naburig koninkrijk uitgewaaierd naar de wijde omgeving. Er zijn zelfs drie jaar geleden nieuwe ontdekkingen gedaan van ondergrondse ruimten en gangenstelsels die inmiddels zijn blootgelegd.

De rit vervolgde in de richting Malang. Harry koos een kortere weg naar Batu waar hij een fijn hotelletje wist. Deze weg, bekende hij, had hij nog niet veel vaker genomen en voerde dwars door de bergen en het oerwoud met adembenemende uitzichten. Kronkelige smalle weggetjes, af en toe zo steil omhoog dat de auto nauwelijks verder kwam. Maar wat was dát mooi. Halverwege een eettentje aangedaan waar ter plekke een soort gado gado werd qgemaakt. De roedjak van grof zout, verse katjang, trassi, assem, petis -véél daarvan- , gula jawa, lombok rawit en geraspte onrijpe babybanaan. Geen ketjap, geen knoflook. Alles fujngewreven in een oversized oelekan. Af en toe een beetje water erbij om het smeuiig te maken. Over de tahoe, kool en komkommer. Heb er met m'n neus bovenop gestaan.

De kleine warung bleek pal bij een stroomversnelling te staan met waterval verderop. Midden in de bergen, hoe mooi! Na het nodige geklauter over grote rotsblokken in het ruisende water en uiteraard weer een hoop foto's, ging de rit weer verder. En hoger; even verderop een wel heel fraai uitzichtpunt over het dal. Ook voor Harry de eerste keer dat-ie er een kijkje nam. Wat een mooie route.
Zelfs een heet water bron bezocht, met een aangenaam warm bassin. Overal stroomde warm water door diverse aangelegde stroompjes. We ontdekten al snel een put waar echt heet water door stroomde, de damp sloeg er vanaf. Zeker een graadje of zestig, je kon je hand er maar heel even in houden. Zo uit de berg!

De rit voerde verder, bergafwaarts, meer en meer de bewoonde wereld weer in, in het dal konden we de stad Batu al zien liggen. Hier had Harry een hotelletje op het oog waar we voor een klein bedrag konden overnachten. Hijzelf zocht een vriend in de stad op.
In de tussentijd had Conny een berichtje ontvangen. De vooraf geboekte vlucht via Denpasar naar Flores was door de vliegmaatschappij gecancelled! Zonder alternatieve vlucht, gewoon ingetrokken. De bookingsagent via welke we de vlucht hadden geregeld, gaf aan dat we zelf maar een alternatief moesten zien te regelen. Okeee..? Het reeds betaalde geld kunnen we terugkrijgen, maar pas over een maand ofzo. Lekker dan!


Na aankomst in het overigens prima hotelletje, zaten we koortsachtig de mogelijkheden te onderzoeken. Het verblijf op Flores was al geboekt, dus moesten we uit zien te vogelen hoe dan alsnog daar te komen. Zelf twee aparte vluchten boeken bleek vele malen goedkoper een sneller, dan via één maatschappij met tussenstops naar Flores te komen.
Goed dan. Eerst dan maar de vlucht van Soerabaya naar Denpasar Bali. Eenmaal op Bali zien wel dan wel verder om naar Flores te vliegen. De boeking was op zich gelukt, maar de betaling zou via een geldautomaat moeten worden geregeld. Binnen een uur, anders vervalt-ie weer. Ai, dat hadden we eerder al meegemaakt, en de vorige keer was dat een drama.

Terug op de hotelkamer eventjes tijd om op te frissen. Dat pakte voor Conny verrassend uit, ze stond voor het toilet en vroeg zich af hoe het kontwassysteem binnen de toiletpot dan toch wel werkte, met dat draaiknopje naast de wcbril. Ze draaide eraan en na een fikse waterstraal op haar benen en een hele plas op de vloer kwam ze erachter hoe het zat.

Harry haalde ons op om samen met hem ergens te gaan eten, we gingen dus eerst maar naar een ATM om het geld voor die vlucht over te maken. Jawel, opnieuw een drama; wat we ook probeerden, het lukte niet. Een andere ATM dan maar. Ook niet. Ach, merkte Conny op, dit kan volgens mij ook bij een supermarkt van Indomaret en anders van Alfamart. Proberen we dat toch? Bij de eerste gaf de supermarktmedewerker het na vruchteloze pogingen op. Dan maar naar de buren va de concurrent. Na heel veel vijven en zessen gaf ook daar de bereidwillige kassamedewerker het op. Het systeem bleek, ook voor deze mensen, ondoorgrondelijk. Officieel moest het kunnen, de praktijk bleek een stuk weerbarstiger. We gaven het op, bovendien werd het maar later en later en de maagjes knorden behoorlijk.

Eerst maar wat eten dan, in een zaak met een fraai uitzicht op het dal. Harry kwam tijdens het eten met het idee om op zijn kosten de boeking te doen, konden wij hem vervolgens het geld gewoon betalen. Zogezegd, zo gedaan. Maar ook voor hem gold dat de boeking via een betaalautomaat bevestigd moest worden. Voor de derde keer meldden we ons met z'n drieën bij dezelfde automaat. De beveiligingsman die de tweede keer ons ook al vruchteloos geholpen had, keek er nauwelijks meer van op. Zo snel je hier vaste klant kunt worden zeg. Al helemaal als je door een gezellig etentje opnieuw te laat bij de ATM bent....

Morgen proberen we het opnieuw.

No show in Yogjakarta

We hadden links en rechts begrepen dat door de Ramadan het aantal dansvoorstellingen in het paleis van de Sultan waren gehalveerd. Alleen 's ochtends zou er nog een optreden zijn. Dit hebben we dan ook aan Cecile en Kees doorgegeven. Op tijd dus opgestaan om die kant op te gaan. Lopend, want het is voorbij het eind van Malioboro Street. Dat hadden we gisteren ook al gelopen, dus leek geen bezwaar. Alleen: gisteren op slenter-tempo en niet verder dan Vredeburg, aan het einde van de winkelstraat. En voorbíj het eind was toch iets verder voorbij dan we dachten. Zeker als er geen sprake is van een slentertempo (daarvoor toch ietsje te laat vertrokken) en de temperatuur al aardig oploopt, heb je bij aankomst het zweet al aardig los.

Eenmaal aangekomen, geen spoor van een dansvoorstelling en evenmin van Cecile enKees. Het was welweer heel rustig in het paleis, kalmpjes aangedaan dan ook maar. Er was wel een man aan het reciteren uit een ceremonieel boek. Ook mooi.

De dansvoorstellingen bleken gedurende de Ramadan helemaal te zijn geschrapt. Vanavond pas, in een complex naast het paleis.Nou, laat dan maar, dan maar terug naar hotelletje en daar genieten van de rust. Op tijd terug om vanaf de veranda voor de kamer te kunnen genieten van een verfrissende bui en te facetimen met de meiden.

Kees en Cecile hebben een Grab taxi kunnen regelen vanuit hun hotel, om samen verderop in het steegje wat te gaan eten. Het restaurantje zat pal naast een moskeetje, waar op dat moment een bijeenkomst met kleine kinderen plaatsvond. We hebben ze vanuit ons hotel al eerder vader Jacob horen zingen, maar dan met Bahasa tekst. Dit keer ging het op het deuntje van Slaap Kindje Slaap. Gelukkig duurde de bijeenkomst niet zo lang.

Het etentje pakte weer lekker en gezellig uit. Na afloop met de tablet waar ik het appje voorGrabop hadgeinstalleerdweer een taxi gebeld. Tot onze verrassing was het dezelfde vent die ons de dag ervóór vanaf het hotel van Cecile en Kees had teruggebracht. Heel grappig om op de app het autootje te zien rijden tot punt van aankomst, net als bij Uber wat we in Nederland hebben.

Met zus en zwager naar Anto

In Yogjakarta wordt Malioboro Street stevig onder handen genomen. De onophoudelijke verkeersstroom van auto's en brommers is sterk afgenomen. Het is eenrichtingsverkeer geworden en aan beide zijden wordt hard gewerkt aan een promenade achtig voetgangersgebied. De kraampjes en de betjakrijders zijn gebleven, evenals de voortdurende uitnodigingen om je mee te nemen voor een expositie van studenten van de kunstacademie. Dappere pogingen om toeristen voor veel geld 'kunstwerken' te verkopen. Eigenlijk wel grappig als je merkt dat wanneer ze al vermoeden dat een Nederlander voorbij komt, ze altijd familie in Hengelo, Rotterdam of ergens in Brabant hebben, om je via die weg te verleiden zo'n 'expositie' te bekijken. Zie er de humor wel van in.

Overdag een bezoek gebracht aan Vredeburg, waar een permanente expositie is over het ontstaan van de republiek Indonesia. Veel diorama's waarin de verschillende belangrinke momenten zijn uitgebeeld bij het roerige begin van de onafhankelijkheid van Indonesie. De bersiaptijd vanuit en heel andere hoek benaderd en uiteraard geen kwaad woord over de ontberingen die onze ouders hebben doorstaan in die tijd. Best wel een dubbel gevoel bij heel wat van de beschreven gebeurtenissen, als je je bedenkt dat vanuit de Nederlandse geschiedschrijving dit tot de dag van vandaag eveneens nauwelijks aandacht krijgt.

We hadden met Cecile en Kees, die ook met een rondreis in Indonesië bezig zijn, afgesproken om elkaar te ontmoeten als zij een tussenstop maken in Yogjakarta. Het adres van hun hotel hadden ze al doorgegeven. Met een Grab taxi pikten we hen 's avonds op, samen met Helma en Robert met wie ze bij hun groepsreis optrokken. Op naar Anto waar we weer lekker hebben gegeten en een hoop plezier hebben gehad en de belevenissen tot nu toe hebben uitgewisseld. Anto was ook even gekomen, maar moest wat eerder weg, druk met z'n hotelletje verderop.

Misschien dat we elkaar morgen opnieuw tegen het lijf lopen, Cecile en Kees hadden een bezoek aan het paleis van de Sultan op het programma staan. Misschien treffen we elkaar opnieuw als er een dansvoorstelling is. Die hadden wij bij een eerder bezoek gemist.

Weerzien in Yogjakarta: 1001 Malam en Anto

De treinreis die we 6 jaar geleden hadden gemist, rechtstreeks van Bandung naar Yogjakarta, hebben we nu dus opgesplitst in twee stukken. Was de vorige keer de trein volgeboekt door de jaarwisseling, nu maar heel weinig reizigers door de Ramadan en de aanslagen in Surabaya. Het stuk vanBanjarnaarYogjawas mooi maar haalde het niet bij het eerste traject. Niettemin een mooie treinreis.

Eenmaal aangekomen in Yogjakarta wachtte een teleurstelling! We kwamen aan in het eerder bezochte hotelletje 1001 Malam, vlakbij het station in Yogja. Het steegje zag er nog steeds zo mooi en gezellig uit, al was er wel een bouwschutting aangebracht met een hoop activiteit daarachter.

Een warm welkom, dat wel, maar er was het nodige veranderd. Het restaurantje aan de overkant van de steeg was dicht. Helemaal verlaten; geen Mi Casa Es Su Casa meer. Hè? Waar is Anto nu gebleven, is hij ermee gestopt? Zo'n beetje het eerste dat we wilden weten en gelijk nagevraagd. De wat oudere man achter de receptie vertelde dat Anto ruim een half jaar geleden zijn restaurant had gesloten, dat de huurperiode was afgelopen en de nieuwe huur naar meer dan het tienvoudige was gestegen. Anto heeft zijn heil elders gezocht en zijn restaurant naar een andere plek in Yogja verplaatst. Goddank! Maar waar is die nieuwe plek dan? Er werd koortsachtig gebeld, heen en weer gelopen in het steegje. Even later kwam hij terug met het goede nieuws: Anto zou over een uurtje komen.

Uurtje laten verscheen een jongen die sterk op Anto leek, het bleek zijn broer die verderop in het steegje bleek te wonen. Natuurlijk kan ik jullie brengen! Met een Grab taxi naar Anto, het werd een warm weerzien. Zijn nieuwe plek aan de jln Pawirotaman, vlak bij het kennelijk zeer bekende ViaVia restaurant, zag er fraai uit.

Het pandje helemaal zelf gerenoveerd en verfraaid, vertelde Anto trots. En: verderop is hij ook een hotelletje begonnen, loopt geweldig! Zijn vrouw/vriendin uit Maleisië was er toevallig ook voor haar maandelijkse bezoek, een heel leuk mens. Anto zag er gelukkig uit. We hebben nog lang zitten kletsen en uiteraard heerlijk zitten eten.

Het buurtje waar we zijn neergestreken kenmerkt zich door heel kleine straatjes tussen het station en Malioboro Street, een populaire winkelstraat in Yogjakarta. Net een klein dorpje in de grote stad; allemaal piepkleine tokootjes, hotelletjes, restaurantjes in oude pandjes. Pal naast ons hotelletje is alles platgegooid en verrijst een groot hotel, net zo eentje die iets verderop is verrezen. Zo'n betonnen kolos van kweenie hoeveel verdiepingen hoog. Wat zonde! Ook het pandje tegenover, waar Anto zijn restaurantje in had, zal tegen de vlakte gaan om plaats te maken voor een nieuw, jawel, Hotel. Weliswaar niet zo groot maar toch. Het authentieke buurtje wordt langzaam maar zeker opgeslokt door nieuwbouw.

Het is gedaan met de rust in 1001 Malam. De landende vliegtuigen scheren er nu laag en pal overheen, zo eens per half uur. De stationsgeluiden inclusief het getoeter van de treinen weerkaatsen tegen de nieuwe betonnen kolos ietsje verderop. Horen en zien vergaan nog net niet. De rustige atmosfeer is bij toeren ver te zoeken, iets waar dit hotelletje ooit naam mee maakte. Eeuwig zonde.

Cecile en Kees arriveren morgen ook in Yogja, we gaan proberen ze te treffen.

Pangandaran, Green Canyon en veel eten!

Na een wat onrustige nacht dankzij de in het zwart geklede gasten, werden we gebeld door de receptie. Of we voorafgaand aan het ontbijt wat fruit wilden. Oh ja hoor, tuurlijk. De kamertjes hebben allemaal een klein voorportaaltje met een bankje en tafeltje. Heel gezellig. Er werd een uitgebreide hoeveelheid fruit geserveerd, geperst sap en thee, het tafeltje stond bijna vol. Zó, dat was nog eens een begin van de dag! Nog niet half aan het fruit, werd Het Ontbijt al gebracht. Een flink bord nasi, eentje met mie goreng, gebakken eitjes, vleesjes, thee, nog meer fruit.. adoeh! De tafel was te klein! 

We hebben het ons goed laten smaken en gingen een poos later naar voren. De groep met zwartgeklede mensen was nog meer gegroeid! Huh? Opnieuw maakten de muzikanten van de avond tevoren zich op voor alweer een optreden. Ik besloot een van de mensen uit de groep voorzichtig aan te spreken. Bleek het hele gezelschap, inclusief het bandje, van Hotel Central Jakarta afkomstig te zijn. Een mannetje of veertig. Ze waren op vakantie, het is Ramadan en daarom rustige tijd. De Manager Entertainment had besloten zijn halve (!) staf voor vier dagen op vakantie mee te nemen, inclusief bandje én chef kok. Ze hebben dus eigenlijk het hotel half overgenomen. Dat verklaarde ook het voloptueuze ontbijt. De manager bleek ook de enthousiaste zanger van gistereravond. De hele club ging vandaag met een grote touringcar op stap, een enkeling bleef achter: voornamelijk de band en de manager. Kon die verder oefenen. 

Of we biertjes lustten. Zonder het antwoord af te wachten, stonden er gelijk vier blikjes voor ons neus. Merk: DIABOLO. Bleek het merk dat ze in het hotel in Jakarta schenken. Vandaar gratis. Oh ja, en sorry voor de luidruchtigheid, maar ja vakantie hè... 

We besloten naar The Green Canyon te gaan. De hoteleigenaar had gisteren al geroepen dat hij dat wel wilde organiseren. Kan met bus en ook met scooter als je wilt. Nou dat laatste leek ons wel wat. Na wat afdingen zou hij twee brommers met gidsen regelen, die waren er dan ook stipt. De rit achterop de brommers was nog best lang maar pakte geweldig uit. Ze kozen een heel mooie route die de bus zeker niet zou hebben genomen. En dan die Green Canyon, Zelden zoiets moois gezien; in een klein praampje stroomopwaarts de rivier op. Hoe verder we kwamen, hoe verder de jungle in. 

Het water kristalhelder en inderdaad turqoise groen. In het voorbijgaan een grote varaan langs de oever gespot, moest zeker een meter lang zijn geweest. Het ging helaas te snel om er een foto van te maken, het beest maakte dat-ie ervandoor ging. Het bootje kon niet meer verder, door een grote rotspartij onder een enorme  rotsformatie die als een enorme boog over het water ging. Water stroomde vanuit de rotsen boven ons, langs overhangende planfen en wortels. Het was ronduit betoverend: het zonlicht gefilterd door de begroeiing ver boven ons.. De stroomversnelling rondom... Wat een rust! 

We hadden eigenlijk heel veel geluk: door het begin van de Ramadan waren er vrijwel geen bezoekers en hadden we deze plek voor ons alleen. 

De route terug voerde over een hangbrug, gemaakt met staaldraden maar waarvan het brugdek van gevlochten bamboe was gemaakt. Er kon één brommer tegelijk over. Wij besloten af te stappen en te voet over te steken. Heel bijzonder zoals alles deinde en veerde bij iedere stap. Het uitzicht midden op de brug was trouwens ook alweer zo mooi.. 

We reden door een vissersdorpje waar ook kweekvijvers voor garnalen waren gemaakt. Deze bevinden zich in brak water, het overgangsgebied tussen zoet rivierwater en zoutwater van de zee. Toevallig passeerden we een koel-vrachtautootje dat net beladen werd met de opbrengst uit een van de vijvers die op dat moment werd 'geoogst'. Enorme garnalen van een  cm of 7, zo groot schijnen ze binnen 10 maanden te groeien. Het viel me trouwens op dat het slib uit de leeggepompte vijvers helemaal niet eens stonk. Eventjes verder reden we door een mangrovegebied. Naast het feit dat dit het achterliggende gebied beschermt tegen overstromingen en afkalving, biedt het ook bescherming aan jonge vissen. Het is de vissers er alles aan gelegen dit gebied schoon en in ere te houden. Het was in het hele dorp (en omtrek)ook opvallend schoon en ontbrak het geheel aan zwerfvuil. 

Mijn brommerbestuurder koos een korte maar opnieuw erg mooie route terug. Die van Conny mistte de afslag en is jammer genoeg rechtstreeks doorgereden naar het hotel. Daarmee heeft ze een heel stuk gemist met aan de linker zijde verspreide vissershuisjes, visvijvers afgewisseld met kleinschalige rijstvelden; aan de rechterkant lichte begroeiing met direct daarachter uitgestrekts zwarte stranden (lavazand) en de branding van de zee. Adembenemend! 

Teruggekomen bij het hotel zaten daar de mensen uit Jakarta nog steeds. Opnieuw bier en veel lol. Ook met de gids met wie we net hadden afgerekend. Toen de hotelmanager ontdekte dat ik van koken én eten houd, kwam hij prompt met een vol bord met iets heerlijks van dungesneden rundvlees aanzetten. Moest ik proeven! Ja, is pedis, dus voorzichtig. Wauw, was dat heerlijk!! Even later een bordje met keríng, piepkleine gezouten en uitgebakken visjes, eveneens superheet. Maar dit dus van vérse, niet te vergelijken met wat je in Nederland kunt krijgen. Heb ik even zitten smullen zeg! En die arme Conny nam niets; te heet, ofschoon ze echt niet voor een kleintje vervaard is op dat vlak. 

We zijn toch maar ergens anders gaan eten, bij een volkomen verlaten Chinese eettent. Ook zij hadden geen klandizie door de Ramadan. Anders dan twee gasten waar er maar ééntje wat afnam, de andere zat al vol.